Ανοιχτή επιστολή προς τον Υπουργό Επικρατείας κ. Θ. Ρουσόπουλο

Αγαπητέ κ. Υπουργέ,
Έχετε αναλάβει, από τον πρωθυπουργό, την ευθύνη εποπτείας των Γενικών Γραμματειών, Επικοινωνίας και Ενημέρωσης, που είναι οι δημοσιογραφικές υπηρεσίες του ελληνικού Κράτους.
Αναμέναμε, επειδή προέρχεστε από τον κλάδο μας, και υπήρξατε ικανός και επιφανής δημοσιογράφος, , ότι θα επιδιώκατε , την καλύτερη αξιοποίηση των δημοσιογράφων των Γενικών Γραμματειών και του έργου τους ,και ότι θα ενισχύατε τον δημοσιογραφικό χαρακτήρα των υπηρεσιών.
Αντί γι' αυτό, δυστυχώς, γινόμαστε μάρτυρες της κλιμάκωσης, εκ μέρους της Διοίκησης, της εχθρότητας προς τους δημοσιογράφους, η οποία δρομολογήθηκε , από τον προκάτοχό σας.
Το «πνεύμα» που επικρατεί, δυστυχώς, και που εκφράζει τους επικεφαλείς των «μονίμων» , (οι οποίοι νομίζουν, πως οι Γενικές Γραμματείες, υφίστανται για να εισπράττουν εκείνοι τον μισθό τους), είναι, ότι η παρουσία των δημοσιογράφων αποτελεί πρόβλημα.
Αντί να διευρύνονται και να ενισχύονται τα δημοσιογραφικά αντικείμενα, περικόπτονται και συχνά ,μας αφαιρούνται και δίνονται εργολαβικά σε εξωτερικούς συνεργάτες.
Προσλήψεις νέων δημοσιογράφων δεν γίνονται, παρά τις ελλείψεις, ενώ συνεχίζεται η «φάμπρικα» με την σχολή δημόσιας διοίκησης.
Οι δημοσιογράφοι, έχουν καταστεί διακοσμητικό στοιχείο στα Γραφεία Τύπου εξωτερικού, τα οποία, όπως λέει και το όνομά τους έχουν να κάνουν με τον ΤΥΠΟ. Έχετε γραφεία τύπου ,χωρίς δημοσιογράφους, αλλά με αφθονία διοικητικών υπαλλήλων.
Το δημοσιογραφικό έργο στα περισσότερα Γ.Τ. στο εξωτερικό, εκτελείται από μη δημοσιογράφους και αυτό αντανακλάται στην ποιότητα των δελτίων Τύπου που αποστέλλονται.
Οι αιρετοί μας εκπρόσωποι , στο υπηρεσιακό συμβούλιο ,εξωθούνται σε παραίτηση, ενώ πεισματικά δεν εφαρμόζεται από την Διοίκηση η συλλογική μας σύμβαση στο σύνολό της.
Καταβάλλετα, μεγάλη προσπάθεια ,για δημιουργηθεί αρνητική εικόνα για τους δημοσιογράφους.
Γινόμαστε μάρτυρες κάθε ημέρα, υπερβολικών ενεργειών, όπως η πραγματοποίηση εφόδων, ενώ παρατηρήθηκε και συγκρότηση «δικτύου πληροφοριοδοτών» για να καταγράφονται τα , «λεπτά που καθόμαστε στις καρέκλες μας».
Οι δημοσιογράφοι , όπως γνωρίζετε, κρίνονται από το έργο που παράγουν και την ποιότητα του, και όχι από τα δευτερόλεπτα ή και τις ώρες που δαπανούν, «πλέκοντας» , «τηλεφωνώντας στους οικείους τους», κλπ… (Ίσως θα έπρεπε να εφαρμόζουμε και εμείς την πολιτική του «κρεμασμένου σακακιού στην καρέκλα», για να μην ανησυχεί η διοίκηση). Μου κάνει εντύπωση ωστόσο, το ότι η Διοίκηση δεν «ανησυχεί» το ίδιο για όλες τις «άδειες καρέκλες» στο κτίριο.
Αν εκδηλωνόταν το ίδιο «πάθος», για όλα τα προβλήματα, ίσως να μην μας ταλάνιζε η κολοσσιαία καθυστέρηση στην περάτωση των υπηρεσιακών θεμάτων.
Ίσως να είχαμε όλοι, μια καρέκλα να κάτσουμε, και όχι να μοιραζόμαστε μία καρέκλα ανά δύο ή τρεις. Ίσως να είχαμε όλοι έναν υπολογιστή που να δουλεύει στο γραφείο μας, και όχι « διακοσμητικά καβουρντιστήρια».
Αντί να επιλύονται τα τεχνικά και γραφειοκρατικά εμπόδια για την ανάπτυξη της δουλειάς μας και για την αύξηση της παραγωγικότητας, σπαταλούμε χρόνο και ψυχική διάθεση ,για να αντιμετωπίσουμε, την συστηματική καταδίωξη μας, που τελικά «δεν μας αφήνει ήσυχους», να δουλέψουμε.
Η Διοίκηση, περικόπτει ημερομίσθια συναδέλφων, προφανώς τυχαία , αφού τά «θύματα», είτε ήσαν παρόντες την μέρα που υποτίθεται ότι έλειπαν, είτε ήσαν ασθενείς. Εμένα προσωπικά - για να μην αναφερθώ σε άλλους- μού περιέκοψαν ημερομίσθιο, την ημέρα, που ήρθα και κατέθεσα στο πρωτόκολλο, τα δικαιολογητικά των γιατρών.
Αγαπητέ κύριε υπουργέ,
στο κατώφλι του 21ΟΥ αιώνα , τα προσωπικά ή συλλογικά αποθημένα, δεν μπορεί να χαρακτηρίζουν την Διοίκηση.
Το ευκολότερο πράγμα, για μας, θα ήταν να κάνουμε «ρεπορτάζ κτιρίου», ακολουθώντας το παράδειγμα της Διοίκησης. Ίσως θα βρίσκαμε και εμείς ,ότι μερικοί « εκλεκτοί » ,δεν κάθονται στις καρέκλες τους και ότι κάποιοι άλλοι (προνομιούχοι), εισπράττουν ( παράνομα), ανύπαρκτες υπερωρίες, αλλά αυτό δεν είναι δική μας δουλειά. Είναι υποχρέωση της Διοίκησης να ασκήσει έλεγχο προς όλους.
Όλοι στο ίδιο κτίριο εργαζόμαστε
Γνωρίζουμε ωστόσο , ότι το αντί- δημοσιογραφικό μένος ,δεν είναι μόνο ψυχολογικό πρόβλημα. Η επίθεση κατά των δημοσιογράφων και του Ταμείου μας, που εξαπέλυσε Η Κυβέρνηση , (για να μας βάλει να πληρώνουμε εμείς τις συντάξεις των δικηγόρων και των γιατρών), δείχνει ότι το ζήτημα είναι η ανεξαρτησία των δημοσιογράφων. Αυτή προκαλεί τον φθόνο και την εχθρότητα.
Αλλά η δημοκρατία στηρίζεται στον ελεύθερο δημοσιογράφο και όχι στον ελεύθερο εκδότη ή στους ελεύθερους «νταβατζήδες».
Σπύρος Χατζάρας